U sklopu morbidnog takmičenja, Srbija i Hrvatska razvijale su tokom raspada Jugoslavije (1991-1999) različite strategije, usmerene ka međunarodnoj javnosti, radi dostizanja statusa „isključive žrtve” tokom građanskih ratova.
Sloboda govora donekle liči na slobodu cena robe na tržištu. Ograničenja kretanja cena mnogo više podstiču nestašice i crno tržište sumnjivog kvaliteta.
Za razliku od današnje Republike Hrvatske, poricanje Holokausta nakon raspada socijalističke Jugoslavije nikada nije bilo prisutno u Republici Srbiji.
Teško šta bi se u filmu moglo označiti kao „antihrvatsko“, ali nema puno dileme oko toga šta se nalazi iza samog projekta.
Tokom celokupne ljudske istorije bilo je, i po svoj prilici, biće zločina čije namere i opseg dostižu nivo genocida. Zašto je Holokaust, onda, paradigmatičan?